เรื่องแต่งที่ดีต้องไม่ทำตัวเป็นสำนวนคดีซึ่งพยายามเกลี้ยกล่อม และชักจูงให้ผู้อ่านเดินไปตามทางแคบๆ ที่พาดผ่านเหวลึกแห่งความไร้เหตผล แต่ต้องเป็นเหมือนบ้านเปล่า สวนเปิด หรือหาดไร้ผู้คนริมมหาสมุทร นักอ่านจะขนภาระที่แบกไว้บนบ่ากับของรักท่ีหวงแหนมานานปี หอบเมล็ดพันธุ์แห่งความข้องใจกับกรรไกรแต่งความเข้าใจ และหิ้วแผนที่ซึ่งเขียนขึ้นด้วยวิสัยมุนษย์กับตะกร้าบรรจุศรัทธาอันมั่นคงติดตัวเข้ามาพำนักในเรื่องนั้น พวกเขาจะสํารวจซอกหลืบทั้งหลาย จัดวางเครื่องเรือนเสียใหม่ให้ถูกใจ ตกแต่งผนังด้วยภาพที่สะท้อนชีวิตภายใน และถือเอาเรื่องเล่าเหล่านั้นเป็นบ้านของตนในที่สุด