❝ ฉันเป็นตัวประหลาดที่หาคำจำกัดความไม่ได้

มันคงเป็นทั้งโชคดีและโชคร้ายในคราเดียว

โชคดีที่ไม่ต้องเหมือนใคร

โชคร้ายที่ไม่มีใครเหมือน ❞

__

▌Morpho Didius ผีเสื้อลัดวงจร

.

บทกวีกึ่งนิยายขนาดสั้น วาดภาพถึงความเศร้าอย่างหาสาเหตุไม่ได้ของหญิงสาวที่อาศัยอยู่ในดินแดนอุดมคติ มองโลกแบบไม่อยู่ในร่องในรอย ต้องคำสาปให้เกิดมาพร้อมความขมขื่นและฝังตัวเองไว้กับความทุกข์ระทม คล้ายลัดวงจรในเปลวเพลิงเม็ดฝน เรื่องราวดำเนินผ่านความทรงจำที่เกี่ยวพันกับสิ่งของ สถานที่ ผู้คน ปะติดปะต่อผ่านร่องรอยของกาลเวลาที่ถูกกอบโกยมาครอบครอง เก็บรักษา และแบกรับไว้ในหัวใจบอบบางดวงเดียวที่มีอยู่

.

หญิงสาวผู้นี้อาจจะเป็นใครก็ได้ที่กำลังเผชิญหน้ากับสภาวะล่มสลายภายในตัวเอง สภาวะแปลกแยก ทิ่มแทงนึกคิดผิดแผกที่คอยฉีกกระชากตัวตนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย จนต้องหาทางออกด้วยการซ่อนตัวอยู่ในกรงขังเพื่อไล่ล่าตามหาอิสรภาพเช่นผีเสื้อปีกสีน้ำเงิน

.

มนุษย์เราล้วนใฝ่ฝันหาโลกยูโทเปีย ในขณะเดียวกันก็ลอกคราบทิ้งร่องรอยดิสโทเปียไว้ในทุกๆ ที่ที่ย่ำผ่านไป

.

สุพัตรา เกริกสกุล เขียน

.

▌บางส่วนจากในเล่ม

“ เธอเป็นอย่างไรบ้าง

หัวใจยังเต็มไปด้วยความเศร้าอยู่ไหม

เวลาท้องฟ้าร้องไห้...

ยังร้องไห้คลอไปกับสายฝนอยู่หรือเปล่า

เวลาเธอหลับ...

ในความฝันยังมีสถานที่หลบภัยรอคอยอยู่เสมอใช่ไหม

ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมเธอถึงเศร้าตามท้องฟ้าทุกครั้ง

มันคงเป็นคำสาปของคนที่เกิดในฤดูฝน ”

“ ทุกคนต่างมีความประหลาดซ่อนอยู่

ขึ้นอยู่กับว่าจะเลือกปิดบังหรือเปิดเผย

สำหรับฉันเลือกยอมรับในสิ่งที่เป็น…

แล้วเธอล่ะกำลังซุกซ่อนอะไรเอาไว้ ”

“ แวมไพร์เอ่ยลาฉันด้วยถ้อยคำเยาะเย้ย

ถ้อยคำซึ่งนับจากนี้จะดังก้องซ้ำไปซ้ำมาอีกนานปี

“เชิญหาทางใช้ชีวิตที่เหลืออย่างเดียวดาย

เลือดของคนที่ไม่เชื่อในความรัก

มันทั้งขมทั้งหดหู่เกินกว่าจะกลืนลง ”

“ ความรักเป็นเพียงแค่เกมที่ใครหลายคนกุขึ้นมา

เพื่อทับถมความว่างเปล่าในชีวิตก็เท่านั้น ”

“ ชายและหญิงไม่ได้เกิดมา

เพื่อเป็นของกันและกัน

แต่เราเกิดมา...

เพื่อห้ำหั่นฆ่าฟันกันต่างหาก

เราเชือดเฉือนกันด้วยความลวง

สาดโคลนกันด้วยคำโกหกมดเท็จ

ฉกชิงกันด้วยความเห็นแก่ตัว ”

__

#PSPublishing #MorphoDidius #ผีเสื้อลัดวงจร