"วิกาลรู้ไหม มนุษย์ไม่เคยลืมอะไรไปจริงๆ หรอกนะ"

ผมหลับตาลง ใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาหยดสุดท้ายจากข้างแก้ม

"ความทรงจำทุกอย่างของมนุษย์ทับถมสุมทุมกันเหมือนกระดาษบันทึกโน้ตเพลงส่งวิญญาณของวิกาลนั่นแหละ ทับถมทับถมมพอลมพัดมาหนหนึ่งก็ปลิวกระจายจนเกลื่อนโต๊ะ พอวิกาลจะใช้ อันไหนก็ต้องเดินเข้าไปค้น หาเจอบ้างไม่เจอบ้าง ถ้าไม่มีผมคอยเรียงตามตัวอักษรให้ วิกาลคงลำบากแย่"

"นั่นสินะ"

"ความทรงจำของมนุษย์ก็เหมือนกัน จำได้ทุกอย่าง

เพียงแต่ไม่ได้จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบเท่านั้นเอง แล้วต่อให้จำไมได้

มนุษย์ก็มีมนุษย์คนอื่นที่คอยจำเรื่องราวของตัวเองให้อยู่—“

“ผมไม่เสียใจกับชั่วขณะใด ๆ ที่เคยใช้ชีวิตไปกับความสำราญ ผมทำมันอย่างเต็มที่ ดังที่เราควรทำกับทุกๆ สิ่งที่เราทำ ไม่มีความสำราญใดที่ผมไม่เคยสัมผัส—“

🌙นิยายอีกเล่มของคุณเคีย moonscape ที่วางปมทำให้เราอึ้งอีกแล้ว แรกๆคุณจะงงเล็กน้อยว่านี่คือนิยายเกี่ยวกับอะไร แต่อ่านไปๆคงจะยิ่งหยุดอ่านไม่ได้เพราะอยากรู้ขึ้นไปเรื่อยๆ ยมทูตที่ชื่อวิกาล เด็กน้อยจันทร์เจ้า และเหล่าเด็กๆผู้หลงทาง ตัวประหลาดที่หลบอยู่ใต้กำแพง ตัวตนที่แท้จริง บอกเลยว่าตอนจบมีว้าว!! 

🌙 สนธยาและหลังจากนั้น

เขียนโดย Moonscape

วาดภาพประกอบ : Sera, Bananpam

จำนวนหน้า : 222 หน้า

ราคา 320 บาท

ลมหอบกลิ่นความโศกเศร้าทั้งหลายของเมืองหลวงมาพร้อมกับสรรพเสียงจอแจยามเย็น ฝูงนกกลางคืนบนสายไฟหัวร่อต่อกระซิกข่าวสารสำคัญแก่กัน ดูเหมือนทางเหนือจะมีไฟป่า ทางใต้ฝนชุก เนื้อดินเริ่มอุดมสมบูรณ์ ทางอีสานมีน้ำหลาก ดูเหมือนโลกนี้ยังคงหมุนไปโดยที่เราไม่อาจช่วยใครได้ น่าสงสารจริง น่าสงสาร น่าสงสาร พวกมันแย่งกันพูด นิทานนางเงือกดำเนินเรียบเรื่อย ซิลลาคือหินโสโครก คาริบดิสคือวังน้ำวน ผมพยายามตรึงน้ำเสียงให้เคร่งขรึมน่าเชื่อถือ ทว่าเด็กหญิงผู้มาใหม่ยังไม่หยุดสะอึกสะอื้น เหตุการณ์วนซ้ำกระชากผ่านสายตาผมเช่นนี้บ่อยครั้งจนเริ่มชินชา เด็กที่มาอยู่ที่หอคอยของพวกเราวันแรกก็ร้องไห้ยับเยินอย่างนี้ไปเสียทุกคน

#สนธยาและหลักจากนั้น #moonscape #นิยาย #หนังสือ #book #ร้านหนังสือออนไลน์