ผมย้ายบ้านมาอยู่ข้าง ๆ คฤหาสน์หลังใหญ่

อะไรๆ ก็ดี ถ้าไม่เพราะเจ้าของคฤหาสน์หลังนั้นมักจะแอบดูผมอยู่บ่อยๆ

.

วันแรกที่รู้จักเขา

เขายืนอยู่บนชั้นสองของระเบียงคฤหาสน์

แอบมองดูผมอยู่

ประโยคแรกที่เอ่ยทักทายผมคือ

“ข้ามมาสิ”

“มาดื่มชาสักแก้ว”

“ผมอยากได้กลิ่นคุณชัดๆ สักหน่อย”

.

.

อีกหลายวันต่อมา

“กลิ่นคุณฟุ้งไปหมดแล้ว” เขากระซิบเสียงพร่า ดวงตาทั้งสองจดจ้องริมฝีปากของผมอย่างไม่ละสายตา ดวงตาของเขาวาววามวิบวับ ราวกับอยากจะกลืนกินผมเสียเต็มประดา